یادداشتی نوشتم برای یکی از سایت های سبز، در باب واکنشهای سریع و عجولانه بر پیشنهاد اخیر خاتمی و بخشش ظلم های رفته بر هر دو طرف از سوی هر دو، که یادداشت، خارج از محتوای پیشنهاد سعی دارد تعریفی داشته باشد از این وضعیت.
مبارزه است و هر مبارزی روش و بیان خود را دارد. یکی در ایران مانده است و با سکوت، با دستبند، با شعر، با هنر، با قلم، با نامه، با مصاحبه، با افشاگری و ... دیگرانی رفته اند و رفته بودند، و آزادانه تر فریاد می کنند و مبارزه. یکی رسانه دارد و یکی روزنامه. یکی در خانواده، یکی در تاکسی و دیگری در صف نان و اتوبوس. یکی گزارش می دهد و قیاس می کند دولت ها را و آن یکی بیانیه. هر کس به زعم و به سهم و به روش و در ظرف و اندازه توانایی اش در حال مبارزه است.
یکی نه مدنی می گوید و یکی کلمه و اعتماد نشر می دهد. این مبارزه است و ادامه خواهد داشت حتی تا فردای پیروزی.
هستند بسیاری که سکوت پیشه کرده اند و هیچ نگویند یا به فشار و تنگناهایی، و یا از بیم. در این میانه فعالین و سیاسیونی نیز حرف می زنند به اندازه توان و در مقتضای زمانی خود. (در مثال) روزهایی بود که فضا برای افشای قتلهای زنجیره ای فراهم بود که شد آنچه که می توانست شود و مابقی راه بربسته شد. زمانی بود که توان یک دولتی بدانجا رسید که کف خواسته های مردمان آن زمان را طرحی کرد دوقلو و هیچ مجال تصویب نیافت. زمانی است این روزها، که مجال هیچ نیست و بیان رسمیِ ظلمِ رفته بر مردم، حال با هر پس و پیش شرطی، خود گامی است به جلو. همان که سخت کرد تکرار قتلهای زنجیره ای را و حوادث مشابه را و همان که سخت خواهد کرد نپذیرفتنِ ظلمِ رفته بر مردمی صلح طلب را حتی در میانِ حامیانِ ظالمان.
این روزها اگر می شد در ایران بود و حبس نگرفت و اسیر نشد و مصیبت بر خانواده و معاش وارد نیاورد حرف بسیار بود و بسیاری حرف می زدند، همان که در روزهای ماقبل انتخابات تجربه شد. همان ماقبل انتخاباتی که بسیاری در تلاشند برای احیای همان حال و روز، حتی با راه حلِ بخششِ طرفین و آسیب دیدگان. طرفی که جان و مالش آسیب دیده با آنسویی که قدرت و حاکمیتش. قابل تامل است، و بسیاری را همین کفِ کفترین مطالبات مردم را بر آشفت. روزهایی که برگشتنش شتاب فاصله حکمرانان و مردم را افزایش خواهد داد و اما تنها راه حل باقی مانده نه برای مردم، بلکه برای آنانی است که قدرت را چند صباحی بیشتر طلب می کنند.
