کارمان است روز وشب و شاید هم لحظه به لحظه گپ و گفتمان با دوست و آشنا و اطرافیان و حتی رهگذران در باب حال و هوای این روزهای ایران. باید افشا کرد و اطلاع رسانی نمود. جالب است که همه کم و بیش، دیر و زود در جریانند و اخبار و وقایع را پیگیری می کنند.
تلفن، لیست ایمیلها، چت و تماسهای رو در رو، امروز ابزارهایمانند برای اطلاع رسانی. شوکی وارد شد دیروز و با تمام تلخیش نباید جریان خبر را متوقف کنیم.
از همه بپرسیم شنیده ای؟ جایی می نشینیم در کنار غریبه ای و دوستی و می پرسیم: شنیده ای ۵ نفر اعدام شدند؟ می گویند بمب گذاری کرده اند! کجا؟ کدام بمب؟ جالب است ما نشنیده بودیم! یکیشان خانمی بوده است ظاهرا! مردم می گویند طرف وکیل هم نداشته است! خانواده هایشان هم خبر نداشتند! ... و کاشکی با اعدام مردم را تنبیه نکنند! جوان بودند اینها که اعدام کردند...
باید تکرار کنیم در هرکجا که می توانیم. در بین دوستان و همکاران. در جمع های فامیلی. باید بهانه ای بیابیم تا موضوع را زنده نگهداریم. باید همه را با بس است اعدام آشنا کنیم. کمپین، گروه، وبلاگ، شعار، پوستر ایجاد کنیم که بگوید بس است اعدام. باید یکی از شعارهای اصلیمان گردد بس است اعدام. شاید از این ابزار غیر انسانی برای روزهای نزدیک به خرداد بیشتر بخواهند استفاده کنند. پس دریغ نکنید. باید زیاد تکرارش کنیم که بس است اعدام. به همه بگویید که به همه بگویند. تلخ است و نبایند بتوانند بسادگی انسانی را نیست کنند، اما شجاعانه فریاد می زنیم بس است اعدام.
0 نظرات:
ارسال یک نظر